یاامام‌رضا

سلطان‌دین‌که‌بر‌همه‌عالم‌امیر‌بود/

در‌چشم‌او‌حکومت‌مامون‌حقیر‌بود/

او‌را‌چه‌کار‌بود‌‌به‌القاب‌‌‌ظاهری/

او‌وارث‌ولایت‌عهد‌غدیر‌بود/

اما‌اگر‌نداشت‌به‌اتمام‌حجتش‌/

چندی‌به‌حکم‌حکمت‌حق‌ناگزیر‌بود/

رنج‌سفر،‌پذیرش‌دعوت‌،سلام‌عام/

لطف‌امام‌،بارقه‌ای‌بی‌نظیر‌بود/

ایران‌‌شیعه‌-دشت‌خراسان‌عشق‌را-/

با‌چشمه‌سار‌نور‌حضورش‌،بشیربود/

قربان‌مقدمش‌که‌یخ‌شیعه‌اب‌شد/

گرمای‌افتاب‌در‌ان‌زمهریر‌بود/

اب‌حیات‌چیست‌،نگاه‌کرامتش/

دریای‌نور‌درظلمات‌کویر‌بود/

اوحامل‌امانت‌راز‌ولایت‌است/

او‌حجت‌خداست‌که‌امرش‌خطیر‌بود/

حاجت‌به‌شرح‌نیست‌که‌‌هنگام‌واقعه/

اونیز‌همچنان،‌پدرانش‌دلیر‌بود/

مهمانی‌از‌کجا؟که‌به‌میدان‌بر‌اوزدند/

زهری‌که‌جان‌‌شکار‌تر‌از‌تیغ‌وتیر‌بود/

اری‌امام‌شیعه‌به‌هر‌عصر‌چون‌علی"‌ع"

تا‌پای‌جان‌علیه‌ستم‌جبهه‌گیر‌بود...

ای‌دل‌به‌هوش‌باش‌که‌این‌مشهد‌الرضاست

این‌بارنیز‌راه‌سفر‌دور‌ودیر‌بود

هرباردر‌هوای‌حرم‌بال‌وپرزدم

رویم‌سیاه‌‌بود‌و‌دلم‌سر‌به‌زیر‌بود

بستم‌دخیل‌پنجره‌فولاد‌را‌به‌اشک

اشکی‌که‌‌‌بین‌‌نذر‌ونیازم‌اسیر‌بود

دیدم‌گرفت‌دست‌مرا‌هم‌به‌یک‌سلام

مولا‌که‌دستگیرضعیف‌وفقیر‌بود...

ای‌خوش‌به‌حال‌اهل‌حرم،کاشکی‌دلم

هرصبح‌وشام‌رهگذر‌از‌این‌مسیر‌بود

محمدیزدانی‌جندقی‌.